Επίσης έγιναν συνεδριάσεις οπλαρχηγών, νοσηλεύονταν οι τραυματίες και κρυβόντουσαν γυναικόπαιδα και γέροι. Εκεί έμαθαν τα πρώτα γράμματα τα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα. Ο Εθνικός ήρωας Ζαχαρίας ήταν ένας από τους πολλούς που πολέμησαν στη "μάχη της Ρεκίτσας". Ο Γρηγόριος Δικαίος-Φλέσσας ή Παπαφλέσσας έμαθε τα πρώτα γράμματα από ένα μοναχό κ΄ έπειτα εστάλη στη Σχολή της Δημητσάνας και το 1816 από ζήλο προς τον μοναχικό βίο και μίσος προς του Τούρκους κατακτητές, κατετάχθη στο μοναστήρι της Βελανιδιάς πλησίον της Καλαμάτας, πλην όμως φιλονίκησε με τον ιεράρχη του τόπου, τον μητροπολίτη Μονεμβασίας και μετεκινήθη στο μοναστήρι της Ρεκίτσας, πού υπήγετο στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της μητροπόλεως Λακεδαιμονίας. Αλλά κ΄ εκεί δεν έμεινε πολύ. Ό Φωτάκος, ο πρώτος Υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, αναφέρει επεισόδιο με Τούρκο αγά Χουσεΐν Σερντάρη από το Λεοντάρι για κτηματικές διαφορές με το μοναστήρι, χάριν του οποίου μ΄ευφυές σχέδιο υπερημύνθη ο μοναχός άλλ' επροκάλεσε την μήνιν του Τούρκου. Επίσης αναφέρει άλλο επεισόδιο, πού επροκάλεσε διάλυση συνοικεσίου και έδωκε αφορμή να κινητοποιηθεί ή τουρκική μηχανή κατά του νεαρού μοναχού. Ακολούθησε ένοπλη σύρραξης μεταξύ του μοναχού και των αδελφών του σ' επίκαιρη θέση και τουρκικού αποσπάσματος. Ο αφηγητής επισφραγίζει το τέλος του επεισοδίου με τους αποφασιστικούς λόγους του μοναχού προς τους Τούρκους:
—Βρε κερατάδες Τούρκοι, νά πάτε πίσω εις τον αφέντη σας τον κερατά, νά τού είπήτε οτι εγώ φεύγω διά τήν Πόλιν και δεν θά γυρίσω πίσω απλούς καλόγηρος, ή δεσπότης θά έλθω ή πασάς!
Έτσι ο Παπαφλέσσας, την 18ην Αυγούστου του 1816, έφυγε από τη Μονή Ρεκίτσας και άρχισε να οργανώνεται έτσι ώστε να αντιμετωπίσει τους Τούρκους και να απελευθερώσει την πατρίδα του. Μαζί με τους συντρόφους του έκαναν τη Μονή Ρεκίτσας ορμητήριο τους, κρησφύγετο και τόπο συνεδριάσεων και ανεφοδιασμού .
Ονόματα μεγάλα συνδέονται με τη Μονή εκτός του Γρηγορίου Δικαίου Παπαφλέσσα, όπως του Παναγιώτη Κεφάλα, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Αναγνωσταρά κ.α. Από εκεί λοιπόν οδηγούνται όλοι αυτοί στην απελευθέρωση της Καλαμάτας και βέβαια στην απελευθέρωση σταδιακά όλου του ελληνικού Γένους.
Σήμερα όμως από όλα αυτά δεν έχει απομείνει παρά ένα μικρό εκκλησάκι που η Πολιτεία τιμά κάθε χρόνο στις 18 Αυγούστου με ειδική τελετή.
Δι΄αποφάσεως του Υπουργού Προεδρίας, χαρακτήρισε η Δ/νση αρχαιοτήτων τον περί ού ο λόγος ναόν ως Ιστορικό διατηρητέο μνημείο και την περιοχή ως αρχαιολογικό χώρο ήδη 7 χρόνια ενωρίτερα, την 31ην Απριλίου 1956 η αδελφότης Δυρραχειωτών εν Αττική εζήτησαν από τον Σ. Μητροπολίτη Γόρτυνας και Μεγαλοπόλεως, όπως ο Ναός ούτος αποσπασθεί εκ της Ενορίας Προφήτου Ηλιού του χωρίου Λογκανίκου Λακεδαίμονος και υπαχτεί ε ι ς την εν Δυρραχίω Ενορίαν των Είσοδίων της Θεοτόκου. Επί του διαβήματος της τούτου ή άνω Αδελφότης επανήλθε και το επόμενο έτος, διά νέου υπομνήματός της, ο προαναφερθείς όμως Σεβασμιότατος, όστις και αυτός προέβη εις αλλεπάλληλα διαβήματα προς επίτευξη της προαναφερθείσης αποσπάσεως.
Την 4ην Μαρτίου 1957 απήντησε, ότι ο Σ. Σπάρτης δεν στέργει εις την παραχώρησαν ταύτην και τούτο ως γράφει. το εξάγει "εκ της αναστατώσεως των Λογγανικιωτών και των Βουλευτών αυτών. Ούτε όμως ή Αδελφότης ούτε ο Σ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως παρατήθηκαν της επιδιώξεώς των με αποτέλεσμα την 27ην Φεβρουαρίου του 1959 ο Σ. Φιλίππων και Νεαπόλεως Χρυσόστομος διά του ύπ' αριθ. 439 έγγραφου του να πληροφορήσει τον άνω Μητροπολίτη, ότι "Συνοδική διαγνώμει και αποφάσει" ενεκρίθη ή εφεξής υπαγωγή "του διαλελυμένου Καθολικού εις την καθ΄ υμάς Ιερόν Μητρόπολιν".
Ο ειρημένος Μητροπολίτης την 9ην Μαρτίου του αυτού έτους διά του υπ' αριθ. 314 έγγραφου του από Δημητσάνης ανήγγειλεν εις τον Αιδ/τον Ιωάννην Βλαχάκην, εφημέριον του Ιερού Ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου Δυρραχίου, ότι «εδικαιώθη το αίτημα Ημών» και ότι «απεδόθη εν τη
υφ΄ Ημάς δικαιοδοσία το Ι. προσκύνημα του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Ρεκίτσας (άλλοτε Μονή Παπαφλέσσα)».
Του ανέθεσε δε διά του αυτού εγγράφου, ο Ναός ούτος να διατηρείται "εν καλή καταστάσει και περιφραχθεί έξωθι καταλλήλως" και του συνέστησε να αποφεύγει "πάσαν επιδιόρθωση ήτις δύναται να βλάψει την εξωτερική αρχιτεκτονική και την εσωτερικήδιακόσμηση". Ούτω έκτοτε ο Ναός ούτος υπήχθη εις την δικαιοδοσία της κοινότητος Δυρραχίου μεθ' ής τόσοι στενοί δεσμοί τον συνδέουν.
Μετά παρέλευσιν έτους, ήτοι το 1960, ή Αρχαιολογική Υπηρεσία προέβη εις προχείρους τινός αναστηλώσεις εις τον υπ' όψιν Ναό και ιδίως εις επισκευή των κεράμων της στέγης του, αι οποίαι όμως δυστυχώς προς βλάβη του Μνημείου δεν ολοκληρώθηκαν, παρά τας αλλεπάλληλους εκκλήσεις της διακρινόμενης διά τον ζήλο της και την φιλοπρόοδο γραμμή της Αδελφότητος των εν Αττική Δυρραχίτων. Η αυτή Αδελφότης είχε την ευτυχή έμπνευση να λαμπρύνει την σύγχρονο Ιστορία της εξεταζόμενης Μονής, κατορθώσασα να καθιερωθεί επιτοπίως ειδική επίσημος Εθνική εορτή. Το Ιστορικόν του αξιόλογου τούτου επιτεύγματος αξίζει να μνημονευθεί ενταύθα.
Η άνω Αδελφότης διά του από 14.5.1963 ύπ' αριθ. 20 έγγραφου της προς το Υπουργείο Εσωτερικών ητήσατο την καθιέρωση «Εθνικής Τοπικής Εορτής» εις την Ιστορική ταύτη Μονήν. Ως ημέρα ταύτης πρότειναν την 18ην Αυγούστου καθ΄ ήν ο Παπαφλέσσας εγκατέλειψε την Μονήν προς πραγμάτωση των εθνικών του ονείρων και των ιερών πόθων του. Την 20.5.1963 διά του υπ' αριθ. 32 εγγράφου της προς τον Νομάρχη Αρκαδίας ητήσατο την αναστήλωση του Μνημείου και την επίσημο καθιέρωση της προαναφερθείσης εορτής. Ήδη την 23ην Απριλίου του αυτού έτους οι κάτοικοι των τέως Δήμων Φαλαισίας,Πελλάνης, Αλαγονίας και Αμφείας, δικαιοδοσίας των Νομών Αρκαδίας, Λακωνίας και Μεσσηνίας, προέβησαν εις μίαν ενέργεια η οποία κατεξοχήν τους τιμά, ως Έλληνας και ή οποία αποδεικνύει ότι είναι άξιοι των προγόνων των.
Διά ψηφίσματος των εκ Ρεκίτσας, υπέβαλαν θερμότατη παράκληση να ενεργηθούν τα δέοντα προς άμεσο αναστήλωση του Μνημείου εις ένδειξη οφειλομένης τιμής και ευγνωμοσύνης του Έθνους. Εις το ψήφισμα τούτο αναφέρεται συν τοις άλλοις, ότι το "ερειπωμένο και σημαντικότερον τούτο Ιστορικόν Μνημείο της Πατρίδος, εξέθρεψε, γαλούχησε, περιέθαλψε και φώτισε τους οραματισθέντας την Ανάσταση Γένους και Πρωτουργούς Επαναστάσεις 1821 Ζαχαριάν, Κολοκοτρώνη, Παπαφλέσσα, Νικηταρά, Αναγνωσταρά, Κεφάλα". Εν συνεχεία ο Νομάρχης Αρκαδίας διά του από 3.7.1963 ύπ' αριθ. 2350 εγγράφου του προς το Υπουργείο Εσωτερικών συνηγόρησε περί της καθιερώσεως της άνω μνημονευθείσης Εθνικής Τοπικής εορτής.
