Δεν είναι σχήμα λόγου, είναι αλήθεια.
Μετά τον ζωγράφο κ. Γιώργο Γιαννακάκη ο οποίος μας εξέπληξε με το ταλέντο του πέρυσι το καλοκαίρι στην έκθεση που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λογκανίκου στο Δημοτικό σχολείο, ήρθε ο συγγραφέας Πάνος Βούλγαρης να μας ξαφνιάσει με το συγγραφικό του ταλέντο και με το βιβλίο «ΤΟ ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ» το οποίο εξαντλήθηκε και θα υπάρξει δεύτερη έκδοση (υπάρχουν πληροφορίες οτι βρίσκεται στα ''σκαριά'' και δεύτερο βιβλίο), σειρά να μας κάνει υπερήφανους για μια ακόμα φορά παίρνει ένα άλλο «κρυφό» ταλέντο που έχει τις ρίζες του στον Λογκανίκο και ακούει στο όνομα ΒΟΥΛΑ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ.
Η Βούλα δραστηριοποιείται σε έναν χώρο γεμάτο ευαισθησίες που αγγίζει όλους μας και δεν είναι άλλος από αυτόν της μουσικής.
Είναι ποιήτρια - στιχουργός.
Η Μητέρα της Αθανασία (Σούλα, Θανάσω) Μάρκου (Στρίβα), γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Λογκανίκο. Μετανάστευσε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον Παναγιώτη Σταματίου από την Σάμο. Η Βούλα μεγάλωσε με πολύ αγάπη από τους γονείς της γιατί ήταν υπέροχοι άνθρωποι.
Οι καταστάσεις της ζωής δεν της επέτρεπαν να επισκέπτεται το χωριό συχνά. Αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στο να αγαπήσει το χωριό που γεννήθηκε η Μάνα της και να το αισθάνεται σαν την ιδιαίτερη Πατρίδα της.
Σε μια συζήτηση που είχα μαζί της μου είπε «δεν ξέρω αλλά όταν γνωρίζω κάποιον από το χωριό της Μανούλας μου, νιώθω μια χαρά ουράνια. Νιώθω τις ρίζες μου να με αγκαλιάζουν και πάλι».
Σκέπτεται μάλιστα να μεταφέρει τα οστά του Πατέρα της στο χωριό, εκεί όπου βρίσκονται και τα οστά της Μάνας της.
Έχασε την "Μανούλα" της (έτσι της αρέσει να την αποκαλεί) σε μικρή ηλικία και δεν πρόλαβε να την χαρεί, δεν γεύτηκε τη Μητρική στοργή.
Μια πίκρα ρίζωσε στην καρδιά της για τον χαμό της Μανούλας της, που στην αγκαλιά της έβρισκε αγάπη και ζεστασιά.
Ξέρει οτι εκεί ψηλά που βρίσκεται ανάμεσα σε αγγέλους, την βλέπει και προσεύχεται για αυτήν και αυτές οι σκέψεις της αξέχαστης και αγαπημένης της Μανούλας την συντροφεύουν και της δίνουν χαρά κι ελπίδα. Γιατί οι ελπίδες είναι τα φτερά της νεότητας. Γιατί η ψυχή του ανθρώπου είναι πουλί που πετά και τραγουδά. Κι όταν βρίσκει το όμορφο λουλούδι της καρδιάς, το μυρίζει και το τιμά. Κι αυτό το λουλούδι για τη Μητέρα που το γέννησε, είναι το παιδί της. Ήταν η Βούλα της!!.
Ο Πατέρας της εργατικός, έχτισε ένα σπιτάκι μόνος του και φρόντιζε να μην λείπει τίποτα στην οικογένεια.
Ήταν φτωχικά εκείνα τα χρόνια που μεγάλωνε η Βούλα... «Δεν είχαμε ρεύμα, νερό ούτε τηλέφωνο. Είχαμε ένα λουξ για φως μ’ ενα υπέροχο χρώμα λες και μας αγκάλιαζε με την θαλπωρή του».
Το δωμάτιό της δεν ήταν γεμάτο παιχνίδια, ήταν γεμάτο από αγάπη των γονιών της. «Πήρα πολύ Αγάπη από την οικογένεια μου... Τι υπέροχα χρόνια... Οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας δώσουν ότι δεν είχαν εκείνοι.. Αρκούμασταν σε αυτά που είχαμε, για εμάς ήταν πολλά...»
Θυμάται ότι η πόρτα ήταν ανοιχτή κι όποιος την ''έσπρωχνε'' θα έβρισκε ένα ποτήρι κρασί κι ένα κομμάτι ψωμί που υπήρχαν στο τραπέζι. «Το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό και το τραπέζι δεν άδειαζε ποτέ, πάντα ερχόταν κάποιος να τον φιλοξενήσουμε και να δείξουμε την Αγάπη μας...»
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός άνθρωπος η Βούλα, δεν θα μπορούσε να μην είναι πλημμυρισμένη με λεπτά αισθήματα η ψυχή και η καρδιά ενός ανθρώπου που γράφει τραγούδια υμνεί την αγάπη, τον έρωτα, τη ζωή.
Όταν ήταν μικρή, ένας φίλος της είχε πει οτι «μια μέρα οι άνθρωποι πεθαίνουν πηγαίνουν στο Θεούλη και γίνονται άγγελοι».
Εκείνο το βράδυ ξαγρύπνησε δίπλα στην Μάννα της που κοιμόταν, την κοιτούσε και προσπαθούσε να αποτυπώσει το πρόσωπό της στην μνήμη της.
Το βράδυ αυτό έμεινε χαραγμένο στη μνήμη της, καθώς και τα λόγια του ανθρώπου.
Ένα από τα τραγούδια της μιλάει για αγγέλους, μιλάει για την Μάνα της. «Ποιος είπε πως οι άγγελοι στη γη δεν κατεβαίνουν, ποιος είπε πως στον ουρανό μονάχα περπατούν».
Την αγάπη που εισέπραξε από τους γονείς (Πολύ αγάπη πήρα και από τους δυο γονείς μου είπε), προσπαθεί να μεταδώσει στους ανθρώπους με τους όμορφους στίχους που γράφει.
Ήταν 11 χρονών όταν έγραψε το πρώτο της ποίημα. Σε μια βόλτα με την Μάννα της στην Αθήνα, ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι του ζητώντας βοήθεια. Η παιδική και αθώα καρδούλα της σκίρτησε!! Λυπήθηκε πολύ για αυτόν τον άνθρωπο που δεν είχε να φάει. Το μικρό παιδί αγαπάει όλους και πάντα πιστεύει πως όλοι το αγαπάνε.
Όταν γύρισαν στο σπίτι, έγραψε το πρώτο της ποίημα.
Η Βούλα Σταματίου είναι ένας ταπεινός και καλλιεργημένος άνθρωπος με ευαισθησίες, με ρομαντισμό, έχει το ''γνώθι σ’ αυτόν'', είναι και του σαλονιού, είναι και του ...χωριού.
Θυμάται….«Μια φορά με γκρέμισε το μουλάρι που με είχαν ανεβάσει οι Θείες μου».
Οι στίχοι της έχουν βραβευτεί (το βραβείο το παρέλαβε από τα χέρια του Π. Γαϊτάνου) και τα τραγούδια της ερμηνεύουν καταξιωμένοι τραγουδιστές όπως Οι: Νίκος Ευθυμιάδης, Αντώνης Πολίτης, Ιωάννα Μελά, Κώστας Καραφώτης κ.α.
Μας καλεί όλους να γίνουμε συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι προς τους ουρανούς, για μια στιγμή σε έναν άυλο κόσμο, αρκεί να αγαπάμε αληθινά και να αγκαλιάζουμε την ψυχή μας πιο συχνά. Αισθάνεται ιδιαίτερη χαρά όταν γνωρίζει και συνομιλεί με κάποιον που κατάγεται από τον «Αγαπημένο μου και ξεχωριστό Λογκανίκο...» μου είπε.
Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί της, θα την βρείτε στο ΦΒ ως: voula stamatiou.
Μερικοί από τους βραβευμένους στίχους της Βούλας.
«Εκεί που οι ανάσες ταξιδεύουν
και δρόμο χαράζουνε στους χάρτες τ’ ουρανού
εκεί που όνειρα τα βλέφαρα χαϊδεύουν
πάνω στους πρόποδες ξαπλώνουνε του νου.
Έλα μαζί μου και καθόλου μη διστάσεις
δες με τα μάτια της ψυχής σου μην αργείς
φεγγάρια κι άστρα μες στα χέρια σου να πιάσεις
και ουρανό μες στο ποτήρι να γευτείς».
Την ευχαριστώ για την προθυμία και την καλοσύνη με την οποία δέχτηκε να μου μιλήσει και της εύχομαι τα τραγούδια της να φτάσουν ψηλά ως τα άστρα και να ανταμώσουν τους αγγέλους που αποζητά σε κάποιους από τους στίχους της.
Γιώργος Ιατρού
Βοστώνη
Ιούνιος 2019
