<< Στην Πάρο και στη Νάξο τον αέρα μου ν’ αλλάξω >> μας λέει ένα όμορφο νησιώτικο τραγουδάκι.
Εμάς, δε μας έφτανε ο αέρας μόνο από αυτά τα δυο και προσθέσαμε μερικά ακόμη όμορφα νησιά του Αιγαίου στους προορισμούς των καλοκαιρινών μας διακοπών, σ ’ένα ταξίδι που πραγματοποιήθηκε ύστερα από προσμονή πολλών χρόνων.
Η επιθυμία μας γινόταν λαχτάρα και αγωνία που μας κυρίευε απειλητικά καθώς πλησίαζε η ήμερα της αναχώρησής μας. Γινόταν μια πάλη συναισθημάτων, ένα τεστ αντοχής, που το ''περάσαμε'' με επιτυχία όταν καθώς κατεβαίναμε τη σκάλα του αεροπλάνου, μας θάμπωσε ένας λαμπρός ήλιος, ο ήλιος της Ελλάδας και μας αγκάλιασε ένα ζεστό αεράκι καλωσορίζοντάς μας.
Καλωσόρισμα-υπόσχεση οτι μας περιμένουν μεγάλες, υπέροχες στιγμές σε μια γρήγορη τσάρκα- βαρκάδα στα όμορφα και πολυτραγουδισμένα νησιά των Κυκλάδων. Νησιά που κατά καιρούς έχουν ψηφιστεί από παγκόσμια τουριστικά γραφεία ως οι καλύτεροι τουριστικοί προορισμοί, άλλο για τις παραλίες του, άλλο για την νυχτερινή ζωή, για το φαγητό, για τη φυσική ομορφιά, για τη φιλοξενία.
Φιλοξενία την οποία νιώσαμε στο νησί του Βαμβακάρη και στην πόλη του Ερμή. Εκεί βρήκαμε καλούς φίλους που έκαναν τον παν για να μείνουν οι διακοπές μας αξέχαστες. Το λέει και το τραγούδι άλλωστε… << Τα νησιώτικα παιδιά έχουν μάλαμα καρδιά >>. Μας περπάτησαν πάνω στα αχνάρια της Φραγκοσυριανής, γνωρίζοντάς μας τις ομορφιές του νησιού και τη μεγάλη του ιστορία που χάνεται πίσω στο χρόνο. Θα χρειαστούν πολλές σελίδες για να γραφτεί όλη η ιστορία του νησιού, ειδικότερα της πρωτεύουσας Ερμούπολης, η οποία είναι σήμερα ένα ανοιχτό μουσείο, ένα μνημειακό αρχιτεκτονικό σύνολο που όμοιό του δεν παρουσιάζεται σε καμιά άλλη πόλη της Ελλάδος. Βρισκόμαστε με τον φίλο μας τον Μπάμπη ( τον ξεναγό μας ) στο Δημαρχείο της πόλης, ένα έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Τσίλερ. Το Δημαρχείο βρίσκεται στο Βόρειο άκρο της πλατείας Μιαούλη. Είναι ένα εντυπωσιακό κτήριο που μοιάζει πιο πολύ σαν ανάκτορο. Έχει φεγγίτες καταλλήλως τοποθετημένους στη σκεπή, έτσι ώστε να φωτίζεται το εσωτερικό του κτηρίου κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η εσωτερική κυκλική μαρμάρινη σκάλα που ενώνει τους ορόφους...ένα αρχιτεκτονικό θαύμα!! Τα τεράστια σκαλιά, στηρίζονται μόνο στη μια πλευρά του τοίχου.Μοιάζουν μετέωρα προκαλώντας τον θαυμασμό, αλλά και την ανάγκη να ρωτήσεις πως γίνεται αυτό. Ο Μπάμπης μας είπε οτι ήταν μυστικό του μάστορα που κανείς δεν ''πήρε χαμπάρι'' πως έφτιαξε αυτή τη σκάλα. Έξω από το Δημαρχείο, μια τεράστια πλακοστρωμένη πλατεία και μια γραμμή με άσπρες πλάκες να τη χωρίζει στα δυο. Οι άσπρες αυτές πλάκες δεν τοποθετήθηκαν τυχαία, αλλά με σκοπό πράγματι να κόψουν την πλατεία στη μέση. Γιατί όμως ήθελαν να κόψουν την πλατεία στη μέση; Εκείνον τον καιρό ( συνεχίζει ο ξεναγός μας ) που ο ρατσισμός ( διαχωρισμός σε πλούσιους και φτωχούς, σε μορφωμένους και αγράμματους ) ήταν στο φόρτε του, η γραμμή αυτή χώριζε τους μεν από τους δε. Από τη μέση και κάτω έκαναν βόλτα οι φτωχοί και αγράμματοι και από τη μέση κι επάνω ( προς το Δημαρχείο ) η... αφρόκρεμα της πόλης!!. Όταν ο Μπάμπης λέει '' εκείνον το καιρό '', εννοεί τότε που ο ρατσισμός εφαρμόζετο δια νόμου. Ξέρουμε οτι σε πολλά κράτη υπήρχαν τέτοιοι ( ρατσιστικοί ) νόμοι.
Στην Αφρική, ακόμα και στην μεγάλη χώρα την Αμερική που έχει ως σήμα κατατεθέν το άγαλμα της ελευθερίας, υπήρχαν νόμοι που απαγόρευαν στους Μαύρους να φοιτούν στα ίδια σχολεία με τους λευκούς, να χρησιμοποιούν τις ίδιες τουαλέτες, τα ίδια λεωφορεία, τις ίδιες παραλίες κ.λπ..
--- Τώρα κάντε μεταβολή και κοιτάξτε το Δημαρχείο - λέει ο Μπάμπης - από πάνω μέχρι κάτω και από τη μια άκρη έως την άλλη. Τι βλέπετε; Δύσκολες ερωτήσεις μας βάζει σήμερα ο ξεναγός μας.
--- Έχει ωραία παράθυρα λέει κάποιος.!!
--- Έχει φύγει ο σοβάς στο πάνω μέρος λέει ένας άλλος!!
--- Η σκεπή με τα κεραμίδια ομορφαίνει όλο το κτήριο!!
--- Είναι ψηλό και επιβλητικό!!.
Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν εκείνο που ήθελε να ακούσει ο ξεναγός μας. Σε κάποια χρονική στιγμή – συνεχίζει ο Μπάμπης - εκείνοι οι φτωχοί και αγράμματοι έγραψαν… κάπου τον ( γραφτό η άγραφο ) νόμο, πάτησαν την άσπρη γραμμή και πέρασαν από την πάνω μεριά της πλατείας. Οι άλλοι, η αφρόκρεμα δηλαδή, ανησύχησαν που θα τους έχουν πάλι μέσα στα πόδια τους και έψαχναν να βρουν τρόπο να τους… ξεφορτωθούν. Σκέφτηκαν λοιπόν να μαζεύονται αυτοί και να κάθονται στην δεξιά πλευρά της πλατείας και να αφήσουν τους ..άλλους στην αριστερή. Έτσι κι έγινε. Κι εκεί που νόμισαν οτι απαλλάχτηκαν από την παρουσία τους, καινούργιο βάσανο τους βρήκε εξ ουρανού και μάλιστα εν …είδει περιστεράς.
Τα περιστέρια που κούρνιαζαν στα παράθυρα και στη σκεπή του Δημαρχείου, καθώς αράδιζαν όλη μέρα πάνω κάτω πετώντας πάνω από τα κεφάλια τους, λέρωναν αυτούς και τα καθίσματά τους. Για τον λόγο αυτόν τα κυνηγούσαν, τα έδιωχναν κι αυτά πήγαιναν και κάθονταν στην άλλη πλευρά του κτηρίου. Σήμερα βέβαια, τίποτα από αυτά δεν ισχύει στην όμορφη πόλη και μπορεί ο καθένας να καθίσει και να απολαύσει μια χρυσαφένια ανατολή η ένα πορφυρένιο δειλινό σε όποιο μέρος της πλατείας του αρέσει εκτός, εκτός.. από τα περιστέρια που έμαθαν να μην πετάνε στην δεξιά πλευρά της πλατείας, ούτε να κουρνιάζουν στη ( δεξιά ) σκεπή του Δημαρχείου. Έτσι, μέχρι σήμερα, το μισό Δημαρχείο από πάνω μέχρι κάτω και μέρος της πλατείας είναι λερωμένα από τις ακαθαρσίες των περιστεριών και το άλλο μισό είναι πεντακάθαρο!!!.
Όταν ακόμη λουλούδια φυτρώνουν στις πέτρες, όταν ένα μυρμήγκι η ένας μικρός μπούρμπουνας σπρώχνουν στη φωλιά τους σπόρους πολύ μεγαλύτερους από το ανάστημά τους, τότε μπορούμε να φανταστούμε πόσα πολλά πράγματα είμαστε ικανοί να κάνουμε εμείς οι άνθρωποι αρκεί να θέλουμε.. αφού μπορέσαμε τα περιστέρια που είναι σύμβολο ειρήνης ( κατακλυσμός του Νώε ) και σύμβολο του Αγίου Πνεύματος κατά τη Χριστιανική Θρησκεία ( Βάπτισις Ιησού Χριστού ) να τα κάνουμε σαν τα ...μούτρα μας.
Γεώργιος Ιατρού
Βοστώνη Αμερικής
