Μπορείς να το πεις κι έτσι. Μήπως δεν είναι τρομοκρατία; Δεν έχει τρομοκρατηθεί-πανικοβληθεί ο κόσμος; Και μάλιστα ολόκληρος ο κόσμος; Μπορεί να μην είναι χτύπημα από τρομοκράτες, αλλά είναι χτύπημα μιας αρρώστιας. Η λέξη αλλάζει.
Κι όπως συμβαίνει κάθε φορά σε τέτοιες καταστάσεις, αλλάζουν πολλά στη ζωή μας. Συνήθειες καλές και κακές, ο τρόπος που σκεφτόμαστε, αλλάζουμε σαν άνθρωποι, γενικά αλλάζει ολόκληρη η ζωή μας.
Κάθε δύσκολη κατάσταση όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα με την πανδημία, αφήνει τα ...κουσούρια της, μα αφήνει όμως και μερικά θετικά που θα πρέπει να εφαρμόσουμε για να προστατεύσουμε τη ζωή μας την επόμενη φορά.
Για παράδειγμα, μετά την τρομοκρατική ενέργεια στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης, πολλά πράγματα άλλαξαν, κυρίως στις αεροπορικές συγκοινωνίες μιας και αυτές είχαν να κάνουν με αυτά τα χτυπήματα.
Τότε είχαμε γίνει όλοι Αμερικανοί και συμπονούσαμε μαζί τους. Χάθηκαν τόσοι άνθρωποι.
Σήμερα, ολόκληρος ο πλανήτης πονά με την πανδημία. Μας δίνεται ακόμα μια φορά να δείξουμε την ανθρωπιά μας (όπως τότε στους Αμερικανούς) στους ανθρώπους που υποφέρουν.
Το κάνουμε δε λέω. Δείχνουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους που προσπαθούν να προστατεύσουν εμάς με κίνδυνο να αρρωστήσουν αυτοί. Και είναι πολλοί αυτοί. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, άνθρωποι στα σούπερ μάρκετ, αστυνομικοί και τόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι, αφανείς ήρωες, άγνωστοι στρατιώτες.
Να μην ξεχνάμε (ασφαλώς) τον δικό μας κ. Τσιόρδα που παίζει έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας αυτή τη στιγμή και τον Αμερικανό, τον μπάρμπα Κέβιν.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν έχουν κάτι κοινό, δεν κάνουν την ίδια δουλειά. Βγάζουν όμως και οι δύο μια ...ανθρωπιά. Ναι. Αυτή είναι η λέξη που τους ταιριάζει. ΑΝΘΡΩΠΙΑ !!!.
ΨΥΧΕΣ ΦΥΣΙΚΑ ΚΕΝΤΗΜΕΝΕΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…
Η ανθρωπιά που δεν είναι επάγγελμα, δεν είναι (μόνο) γνώση, δεν είναι λόγος είναι πράξη. Δεν είναι ένα εργαλείο για αυτοπροβολή και επιτυχία. Είναι ένας ολόκληρος εσωτερικός κόσμος στην τελείωσή του που ακτινοβολεί παντού. Περιέχει πολλή συγκατάβαση και πολλή κατανόηση. Ίσως να πρέπει να αρνηθούμε πολλά για να κερδίσουμε τα ουσιωδέστερα.
Όπως λέει και το γνωμικό: Είναι ευκολότερο να γίνεις "μέγας ανήρ" παρά να γίνεις "μεγάλος άνθρωπος".
Υπάρχουν - ευτυχώς - τέτοιοι άνθρωποι ευαίσθητοι, υπομονετικοί με ζεστή ψυχή και μια αγκαλιά που χωράει εμάς μαζί με τα προβλήματά μας και τις έννοιες μας.
Άνθρωποι που ξέρουν την αίσθηση του πόνου, της απόγνωσης, άνθρωποι γενναιόδωροι που προσφέρουν απλόχερα ό,τι έχουν, υλικά και πνευματικά αγαθά, που δεν φοβούνται μήπως χάσουν ή μείνουν μόνοι. Άνθρωποι που μες τον πανικό, το χάος και την αναμπουμπούλα δεν ξεχνούν και φροντίζουν να το δείξουν, γιατί στα δύσκολα φαίνεται η αξία μας.
Γιατί τα λέω όλα αυτά. Αυτός ο Μπάρμπα-Κέβιν είναι πελάτης κοντά 30 χρόνια στο εστιατόριο που δουλεύω. Είναι ένας ήσυχος και γελαστός άνθρωπος. Κάθε φορά που έρχεται μας μιλάει και μας ευχαριστεί για το καλό φαγητό που του προσφέρουμε.
Την τελευταία φορά (πριν λίγες μέρες), αφού μας ευχαρίστησε πάλι, έκανε και κάτι ακόμα δείχνοντας το μεγαλείο της ψυχής του. Ζήτησε να αγοράσει μερικές δωροεπιταγές του μαγαζιού, όχι να τις χαρίσει σε κάποιον που γιορτάζει γενέθλια η κάποια γιορτή, αλλά για τον εαυτό του, να τις χρησιμοποιήσει αργότερα. Ήθελε να μας βοηθήσει τούτες τις δύσκολες στιγμές γνωρίζοντας ότι οι δουλειές έχουν μειωθεί δραματικά.
Τι να πεις τώρα για τον Μπάρμπα-Κέβιν. Μόνο ένα ευχαριστώ και ένα μπράβο για το μεγαλείο της ψυχής του!!.
Όταν ανοίγουν οι αγκαλιές φρεσκάρονται τα συναισθήματα και λάμπουν!!!!!
Η ύπαρξη τέτοιων ανθρώπων, είναι το οξυγόνο μας, η όαση μας, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Μακάρι τέτοια όμορφα ...κατάλοιπα να μας αφήσει αυτή η κόλαση.
Καλή υγεία σε όλους.
Γιώργος Ιατρού.
