Ο κύκλος της ζωής...

Γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις.

Όλοι θα το βιώσουμε. Όλοι ανεξαιρέτως, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, κοινωνικής τάξης. Ο,τι κι αν είσαι, ο,τι κι αν κάνεις θα έρθει μια μέρα που η ζωή τελειώνει. Να είμαστε ευχαριστημένοι αν καταφέρουμε να φτάσουμε στα βαθιά γεράματα. Με τον εφιάλτη όμως που ζούμε τον τελευταίο καιρό (τον κορονοϊό), αυτό φαίνεται δύσκολο. Κι αν κάποιοι έχουν ήδη φτάσει σε αυτή την ηλικία, η ζωή τους τιμωρεί με έναν εφιαλτικό τρόπο, αφήνοντάς τους να πεθάνουν μόνοι τους χωρίς να μπορούν να δουν η να αποχαιρετίσουν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους η κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Ίσως να τους βλέπουν πίσω από ένα τζάμι (στην καλύτερη περίπτωση), γιατί ο αόρατος εχθρός δεν επιτρέπει σε κανέναν να πλησιάσει στα νοσοκομεία.

Είναι συνάνθρωποί μας μεγάλης ηλικίας με χρόνια νοσήματα που δεν έχουν την δύναμη να παλέψουν το χτύπημα του ύπουλου εχθρού που πολεμάμε τον τελευταίο καιρό.

Παππούδες, γιαγιάδες, γονείς, γείτονες, γνωστοί η άγνωστοι. Πεθαίνουν άνθρωποι που έζησαν πολέμους, φτώχεια, κατοχή, εμφυλίους πολέμους, πείνα και ακόμα λιγότερες ευκαιρίες να έχουν μια καλή ζωή. Έκαναν όμως οικογένειες (με πολλά παιδιά) κάτω από αντίξοες συνθήκες . Πολλοί από αυτούς ξενιτεύτηκαν και υπέφεραν να ορθοποδήσουν για να γυρίσουν στην Πατρίδα. Είναι εκείνοι που μεγάλωσαν και μόρφωσαν τους πατεράδες μας, τις μανάδες μας η και εμάς τους ίδιους. Είναι εκείνοι που τότε χωρίς πτυχιούχους μηχανικούς έφτιαχναν τα σπίτια τους που στέκουν όρθια μέχρι σήμερα κι ας πέρασαν σεισμούς, θύελλες, καταιγίδες και σιφουνικά. Χωρίς δάνεια από τράπεζες και χωρίς καν να έχουν κάποιο κομπόδεμα, μόνο με την βοήθεια συγγενών και φίλων και με την βοήθεια της φύσης που τους έδινε τα υλικά, πέτρες, ξύλα, χώμα για λάσπη και το μεράκι που είχαν στην καρδιά τους κατόρθωνα να φτιάξουν το μικρό σπιτάκι τους να μπάσουν μέσα την οικογένειά τους. Και δεν ήταν λίγα τα άτομα μέσα σε ένα σπίτι. Τρεις γενιές ίσως και περισσότερες αν κάποιος παππούς είχε γερά γονίδια και πέρναγε τα 100. Χάνεται λοιπόν (ίσως) η καλύτερη γενιά σε όλο τον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα μας. Ας τολμήσουμε να βάλουμε τους εαυτούς μας στη θέση τους… Ας σκεφτούμε τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι για εμάς και την πατρίδα μας και τότε να αναλογιστούμε την ευγνωμοσύνη που θα πρέπει να τους δείξουμε και να μην σκεφτούμε ποτέ…«έλα μωρέ γέροι είναι, ζήσανε 80 - 90 χρόνια πόσο να ζήσουνε ας πάνε στο καλό…»

Γιώργος Ιατρού

Λύν Μασαχουσέτης

Απρίλιος 2020