Οδηγώ σε έναν μεγάλο δρόμο της Βοστώνης και σε μια διασταύρωση μπαίνει μπροστά μου ένα "Αμερικάνικο'' αυτοκίνητο.
Το λέω Αμερικάνικο, όχι επειδή είναι Αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως ( έτσι μας μάθαιναν στο στρατό την ταυτότητα του κάθε αυτοκινήτου ), ούτε καν πρόσεξα τι μάρκα ήταν , αλλά από μια συνήθεια που έχουν οι Αμερικανοί να στολίζουν τον προφυλακτήρα ( bumper ) και το πίσω μέρος των αυτοκινήτων τους με αυτοκόλλητες επιγραφές ( Stickers ) οι οποίες γράφουν διάφορα. Διαφημίσεις, ποιηματάκια, παροιμίες, αστεία, λέξεις με πολιτικό η θρησκευτικό περιεχόμενο και πολλά άλλα, μερικά από τα οποία είναι ομολογουμένως έξυπνα μέχρι... σοφά.
Κάτι σαν τους μαγνήτες που βλέπαμε στα λεωφορεία και στα ταξί που έγραφαν: << Η Παναγία μαζί σου >>, <<Μπαμπά μην τρέχεις >>, <<Μπαμπά σ' αγαπώ >> κ.λ.π.
Κοιτάζοντας αυτό το ''Αμερικάνικο'' αυτοκίνητο που ήταν μπροστά μου, θυμήθηκα τότε που ήρθα μετανάστης σ'αυτή τη χώρα γύρω στα τέλη του 1990.
Μεγάλη και όμορφη χώρα η Αμερική με πολλά ενδιαφέροντα.
Θυμάμαι, όλα μου άρεσαν. Οι ουρανοξύστες, οι μεγάλοι δρόμοι, τα φώτα, τα αλλιώτικα ( ξύλινα ) σπίτια, τα πολλά δέντρα, τα μεγάλα αυτοκίνητα, ακόμα τα πολλά χιόνια το χειμώνα.
Απολάμβανα, ρουφούσα κυριολεκτικά κάθε τι που έβλεπα. Με ενθουσίαζαν τα πιο μικρά ίσως και τα πιο ασήμαντα πράγματα, όλα αυτά που έλειπαν από το χωριό που ζούσα μέχρι τότε.
Κάθε φορά που συναντούσα ένα τέτοιο αυτοκίνητο, το ''περιεργαζόμουν'' γιατί όλο και κάτι καινούργιο διάβαζα.
Πολλοί οργανισμοί και οργανώσεις κάνουν τον αγώνα τους μέσα από αυτά τα αυτοκόλλητα και περνούν μηνύματα στον κοσμο κατά των πολέμων, κατά του ρατσισμού, κατά της βίας και ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Εταιρίες προστασίας ζώων λαμβάνουν μέρος στον αγώνα αυτό να μας ευαισθητοποιήσουν, να μας πείσουν να αγαπάμε τα ζώα.
Σε σκέψη με έβαλε ένα από αυτά τα αυτοκόλλητα που έγραφε: Πρέπει να αγαπάμε τα ζώα γιατί ομορφαίνουν τη ζωή μας και ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι μόνο δικός μας, είναι και δικός τους. Η φύση δε μας ανήκει, εμείς της ανήκουμε για αυτό θα πρέπει να φροντίσουμε να συνυπάρχουμε και με αυτούς τους συγκάτοικούς μας πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη.
Χωρίς να έχω κάτι το ιδιαίτερο, αλλά και χωρίς κάτι εναντίον, αυτά τα λόγια με έκαναν να αλλάξω τη στάση μου απέναντι στα ζώα.
Ένα άλλο που με έβαλε σε βαθύτερη και μεγαλύτερη σκέψη έγραφε: Να τα έχεις καλά με τα παιδιά σου, γιατί αυτά θα διαλέξουν το γηροκομείο σου .
Από τα λίγα Αγγλικά που ήξερα τότε κατάλαβα την έννοια των λέξεων, αλλά δεν ήξερα εάν είναι ένα χαριτωμένο αστείο η εννοούσε αυτό ακριβώς που έλεγε. Εκείνο το Θα ακουγόταν προστακτικό και απόλυτο κάτι σαν δεδομένο, ότι οι γονείς δηλαδή πηγαίνουν χωρίς άλλο στο γηροκομείο.
Ρώτησα και η απάντηση που πήρα δεν απείχε πολύ από αυτό που με τα λίγα Αγγλικά μου είχα καταλάβει. Εκείνο όμως που με παραξένεψε, ήταν ο τρόπος, η φυσικότητα, η άνεση που είχαν στα λόγια τους όταν μου είπαν οτι οι γονείς κάποια στιγμή ( θα ) πρέπει να πάνε στο γηροκομείο.
--- Καλά ρε παιδιά - λέω - οι γονείς μας στο γηροκομείο;
--- Ναι, δεν γίνεται αλλιώς. Δε μπορούν να μείνουν στο σπίτι.
--- Και γιατί δε μπορούν να μείνουν στο σπίτι; Εδώ τα σπίτια είναι μεγάλα και έχουν πολλά δωμάτια. Ο καθένας έχει το αυτοκίνητό του ( αυτό δεν το καταλάβαινα γιατί τόσα πολλά αυτοκίνητα στο ίδιο σπίτι ), στο χωριό είχαμε δυόμιση δωμάτια σπίτι όλο κι όλο και μεγαλώναμε τρεις γενεές.
Παππούδες γιαγιάδες, γονείς, παιδιά και εγγόνια όλοι εκεί, ένας απάνω στον άλλον και εδώ δε χωράνε δυο άτομα ακόμα;
--- Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το σπίτι. Ύστερα από κάποια ηλικία, τότε που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, χρειάζονται φροντίδα την οποίαν δεν μπορούμε εμείς να τους την παρέχουμε στο σπίτι.
Φρεσκοφερμένος εγώ από την Ελλάδα - Ελληνάρας - και έχοντας την εικόνα του χωριού με τους παππούδες, γιαγιάδες, όλοι στο ίδιο δωμάτιο και με τα γηροκομεία ανύπαρκτα εκείνη την εποχή, επέμενα << Ελληνικά >> και δε καταλάβαινα τι μου έλεγαν.
--- Ακούς εκεί, οι γονείς μας στο γηροκομείο!!.
Και οι παραδόσεις μας, οι συνήθειές μας που θέλουν όχι μόνο τους γονείς, αλλά τον παππού και τη γιαγιά στο σπίτι να τους φροντίζουμε και να τους παρέχουμε τη θαλπωρή της ( Ελληνικής ) οικογένειας!! Πως θα μάθουν τα παιδιά μας παραμύθια εάν παει η γιαγιά στο γηροκομείο!!
--- Θα δεις και μόνος σου οτι εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά.
--- Τι να δω μωρέ!! Ακούς εκεί οι γονείς μας στο γηροκομείο!!
Οχι. Εγώ δε θα το κάνω αυτό.
Οι γονείς για όλους μας είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας. Μας έφεραν στη ζωή και με υπομονή και αγάπη μας έμαθαν τη ζωή, μας μεγάλωσαν με βάσανα και στερήσεις, πέρασαν πίκρες, κινδύνους, μόχθο για την ανατροφή μας. Ο δρόμος τους είναι ποτισμένος με τα δάκρυα της Μάννας και τον ιδρώτα του πατέρα και εμείς θα τους πούμε ευχαριστώ με αυτόν τον τρόπο.
Μπορεί σε πολλές στιγμές της ζωής μας να μας έγιναν φορτικοί, αλλά είχαν ένα και μοναδικό, ατόφιο και ειλικρινή σκοπό: το καλό μας.
Αγωνίστηκαν σε ολόκληρη την ζωή τους για να καταφέρουν να μας προσφέρουν το κάτι παραπάνω. Αυτό που ζητούν από εμάς είναι να δείχνουμε την αγάπη και τον απαραίτητο σεβασμό που τους οφείλουμε. Άλλωστε αυτοί μας τα έχουν δώσει όλα σε υπερθετικό βαθμό και ανιδιοτελώς.
….Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ αφομοιωνόμουν σαν τις κατσαρίδες και τις σαύρες που παίρνουν το χρώμα του εδάφους που ζουν. Έγινα Αμερικανός στα χαρτιά όχι επειδή αλλαξοπίστησα, όχι γιατί δεν ήθελα να είμαι άλλο πια Έλληνας. Αφού αποφάσισα να μείνω σε αυτή τη χώρα σαν νόμιμος πολίτης, είχα υποχρέωση να σέβομαι τους νόμους της.
Να συνηθίσω τις...συνήθειές της, να αγαπήσω τα ήθη και έθιμά της ( χωρίς να με υποχρεώνει κανένας για αυτό ) όσο ξένα και παράξενα κι αν ήταν.
Έβλεπα και καταλάβαινα πολλά από εκείνα τα πράγματα που με παραξένευαν τον πρώτο καιρό.
… Σήμερα το προσπέρασα αυτό το ''Αμερικάνικο'' αυτοκίνητο. Φοβήθηκα μήπως σε κάποιο από εκείνα τα αυτοκόλλητα διαβάσω το: << Τίμα τον Πατέρα σου και τη Μητέρα σου >> και δεν ήθελα να δω κάτι τέτοιο τώρα, σήμερα, ετούτη τη στιγμή που γύριζα από… το γηροκομείο όπου είχα επισκεφτεί τον Πατέρα μου.

Γιώργος Ιατρού
Βοστώνη 2015