( Το Logan είναι αεροδρόμιo της Μασαχουσέτης )
ΧΙΟΝΙ ΣΤΟΝ ΛΟΓΚΑΝΙΚΟ

Ο φετινός χειμώνας να παει και να μην έρθει. Είχε απ' όλα τα... καλά.
Χιόνια, κρύα, παγωνιά, ατυχήματα με ανθρώπινα θύματα, αεροπλάνα δεν πέταξαν, άνθρωποι δεν πήγαν στη δουλειά τους, εμπορεύματα έμειναν στις αποθήκες και δεν έφτασαν στον προορισμό τους.

Στάσις εμπορίου.... έλλειψις χρημάτων.
Οι κρατικές υπηρεσίες σε ετοιμότητα.Τα μηχανήματα, ασταμάτητα πηγαινοέρχονται στους δρόμους όλη τη νύχτα, να κρατήσουν τους δρόμους καθαρούς κάνοντας έναν ανατριχιαστικό θόρυβο καθώς το βαρύ σιδερένιο λεπίδι, γδέρνει την άσφαλτο. Στις γειτονιές γινόταν πανηγύρι με τα οικιακά εκχιονιστικά μηχανήματα ( Snow blowers ).
Από βραδύς καθάριζαν τα πεζοδρόμια και τον περιβάλλοντα χώρο του σπιτιού, έτσι ώστε το πρωί χωρίς κανένα πρόβλημα να πάνε στις δουλειές τους.
Στον Λογκανίκο τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Εκεί δεν υπήρχαν μηχανήματα. Μια φορά η Νομαρχία έστειλε ένα γκρέϊντερ, αυτό χάλασε και μας έμεινε αμανάτι. Κάθε φορά που χιόνιζε, περιμέναμε να βρέξει. Ήταν ο μόνος τρόπος να λιώσει το χιόνι.

Δεν υπήρχε βιασύνη να καθαρίσουν οι δρόμοι, δεν υπήρχε ανάγκη να ανοίξουν οι δρόμοι. Γιατί δηλαδή. Να πάμε στις δουλειές; Ποιες δουλειές;
Αν το χιόνι έσπαγε τις ελιές και χάναμε τον καρπό ( που το λάδι ήταν το κύριο εισόδημά μας )...μεγάλη δουλειά. Θα δηλώναμε οτι έχουμε πάθει ζημιά 100 % και οτι οι ελιές μας δεν θα καρπίσουν τα επόμενα πέντε χρόνια, τότε η ( καημένη ) Μαμά Ελλάς με την ( καλή) Γιαγιά Ευρωπαϊκή Ένωση θα μας... αποζημίωναν. Σιγά μην ερχόταν κάποιος υπάλληλος της Νομαρχίας να ελέγξει αν η ζημιά ήταν τόσο μεγάλη. Άντε καλέ.. δεν γινόντουσαν τέτοια πράγματα.
Η χασαποταβέρνα του ξάδελφού μου Γιάννη Κ. ηταν ..φίσκα.
Ο Λεωνίδας, ο Θανάσης, ο Γιώργης, ο Κώστας, ο Πολυζώης, ο Σωτήρος όλοι γύρω-γύρω από τη σόμπα που δε ... χόρταινε ξύλα. Το μπρίκι που ζέσταινε το τσίπουρο δεν προλάβαινε να ανεβοκατεβαίνει στο πετρογκάζ. '' Βάλε να κεράσω κι εγώ μια'', ''φερε άλλη μια δόση'', ''βάλε και από μένα μια και ρίξε λίγη ζάχαρη ακόμα, το προηγούμενο δεν ήταν γλυκό'', έλεγαν στον Γιάννη.
Από τη μια το πυρωμένο μαντέμι της σόμπας, απ' την άλλη το τσίπουρο που πήγαινε κάτω σαν νεράκι, άναβαν τα αίματα και η ταβέρνα μετατρεπόταν σε Βουλή των Ελλήνων, σε δικαστήριο, σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, σε ..αρένα.
--- Μα τι λες τώρα μωρέ, είσαι καλά;
--- Εγώ δεν είμαι καλά; Εγώ ξέρω τι λέω.
--- Κολοκύθια ξέρεις!!. Νομίζεις οτι τα ξέρεις όλα!!
--- Άντε φύγε ρε ...α μου πεις εμένα οτι ήταν κανονικό γκολ. Ένα μέτρο οφ σάιντ ήτανε. Δεν το είδες; Στραβωμάρα είχες;
--- Εσύ είχες στραβωμάρα όχι εγώ.
--- Σάμπως μέθυσες και δεν ξέρεις τι λες.
Τον έθιξε!!. Τον είπε μεθυσμένο!! Και τι είχαν πιει. Μια μικρή νταμιζιάνα είχαν πιει οι άνθρωποι, όχι τη λίμνη του Λαγκαδά.
Ο καυγάς σοβάρευε.
Κάνει να σηκωθεί από την καρέκλα με απειλητικές διαθέσεις, αλλά σωριάζεται μαζί μ’αυτήν στο πάτωμα. Έτσι αποσοβείται το κακό που διαγραφόταν.
'' Άντε φέρε άλλη μια δόση από μένα'' λέει στον Γιάννη τον ταβερνιάρη. Πως παει κάτω το άτιμο!!!
Μπορεί οι μεγάλοι να την ''έβγαζαν'' στο καφενείο και την ταβέρνα όλη μέρα, τα παιδιά ομως έπρεπε να πάνε σχολείο.
Μια γειτονιά πάρα κάτω, στη Νεροσουρμή, ο Γιώργης, με ένα μικρό σιδερένιο φτυάρι ( μη φανταστείτε τα φτυάρια που έχουμε εδώ, τα μεγάλα που φτουράνε στο ξεχιόνισμα ), από αυτά που χρησιμοποιούσαμε για το μπετό στις οικοδομές, προσπαθούσε να ανοίξει το δρόμο να πάνε τα παιδιά σχολείο. Στη μέση της διαδρομής μέχρι να φτάσει στον κεντρικό δρόμο ( Main street είχαμε κι απ' αυτό στον Λογκανίκο, ένα Main street είχαμε όλο κι όλο ), συνάντησε τον Παππούλη τον Σπύρο που πήγαινε στο διπλανό έρημο και ακατοίκητο Μπερέϊκο σπίτι, να ταΐσει τις δυο κότες. Ο ιδιόκτητης του είχε κάνει στην Αμερική και το Παπαλυμπέρης είχε γίνει..Μπέρης.
--- Καλημέρα Παππούλη τι κάνεις;
--- Γεια σου και σένα.
--- Για που τόβαλες;
--- Πάω εδώ δίπλα να ρίξω λίγο αραποσίτι στις κότες.
--- Θέλεις να πάω εγώ και να γυρίσεις πίσω;
--- Όχι θα πάω σιγά-σιγά
--- Έριξε πράμα ε!!!
--- Δεν πειράζει, το χιόνι είναι καλό, είναι υγεία.
--- Ναι, αλλά, έριξε πολύ. Πάρα λίγο να μας χώσει.
--- Είναι εντάξει. Καθαρίζει η ατμόσφαιρα, σκοτώνει και τα ζουζούνια.
Είπανε μερικές κουβέντες ακόμα και συνέχισαν το δρόμο τους.
--- Άντε πρόσεχε και σιγά-σιγά γιατί γλιστράει, του λεει ο Γιώργης.
--- Άμε στη δουλειά σου και θα προσέχω.
Δεν έκανε μερικά βήματα ο Παππούλης και ακούστηκε ένας γδούπος με ένα μακρόσυρτο ωωωωωωωχ!!!!.
--- Τι έγινε Παππούλη, δε σου είπα να προσέχεις;
--- Άσε καημένε με δαύτο δω που τόριξε!!!.
--- Σώπα βρε Παππούλη, το χιόνι είναι καλό, είναι υγεία, σκοτώνει και τα... ζουζούνια.
--- Ναι βρε παιδί μου, είπαμε να ρίξει, αλλά αυτός το παράκανε.

Αν μη τι άλλο, γραφικός ο Παππούλης ο Σπύρος!!!.
Θεός 'σχορεστον.

Γεώργιος Ιατρού
Βοστώνη Αμερικής