Αξέχαστες έχουν μείνει οι περυσινές διακοπές μας στην Ελλάδα. Σε αυτό συνέβαλλαν διάφοροι λόγοι όπως το οτι το ταξίδι αυτό έγινε ύστερα από προσμονή πολλών χρόνων και μας είχε γεμίσει με αγωνία, επιθυμία και λαχτάρα, που μας κυρίευε απειλητικά καθώς πλησίαζε η ήμερα της αναχώρησής μας. Γινόταν μια πάλη συναισθημάτων, ένα τεστ αντοχής, που το ''περάσαμε'' με επιτυχία όταν, καθώς κατεβαίναμε τη σκάλα του αεροπλάνου, μας θάμπωσε ένας λαμπρός ήλιος, ο ήλιος της Ελλάδας και μας αγκάλιασε ένα ζεστό αεράκι καλωσορίζοντάς μας. Καλωσόρισμα-υπόσχεση οτι μας περιμένουν μεγάλες, υπέροχες στιγμές. Ένας από τους προορισμούς των διακοπών μας ήταν το Αιγαίο. Μια γρήγορη τσάρκα- βαρκάδα σε 3-4 όμορφα και πολυτραγουδισμένα νησιά των Κυκλάδων. Νησιά που κατά καιρούς έχουν ψηφιστεί από παγκόσμια τουριστικά γραφεία ως τα καλύτερα, άλλο για τις παραλίες του, άλλο για την νυχτερινή ζωή, για το φαγητό, για τη φυσική ομορφιά, για τη φιλοξενία κ.λ.π. Φιλοξενία την οποία νιώσαμε στο νησί του Βαμβακάρη και στην πόλη του Ερμή.
Εκεί βρήκαμε καλούς φίλους που έκαναν τον παν για να μείνουν οι διακοπές μας αξέχαστες και το κατάφεραν. Μας περπάτησαν πάνω στα αχνάρια της Φραγκοσυριανής, γνωρίζοντάς μας τις ομορφιές του νησιού και τη μεγάλη του ιστορία που χάνεται πίσω στο χρόνο. Θα χρειαστούν πολλές σελίδες για να γραφτεί όλη η ιστορία του νησιού, ειδικότερα της πρωτεύουσας Ερμούπολης, η οποία είναι σήμερα ένα ανοιχτό μουσείο, ένα μνημειακό αρχιτεκτονικό σύνολο που όμοιό του δεν παρουσιάζεται σε καμιά άλλη πόλη της Ελλάδος. Σ' αυτή την όμορφη πόλη, παρακολουθήσαμε μια ωραία παράσταση-αφιέρωμα στον Μεγάλο μας ποιητή Κ. Καβάφη από την <<Ομάδα Καβάφης του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Σύρου >>. Ήταν μια μοναδικής αίγλης παράσταση κάτω από την πανσέληνο του Ιουλίου. Θέλω να μείνω λίγο σε αυτή την παράσταση. Ήταν μια εξαίσια βραδιά 22 Ιουλίου << απ' έξω και τραγουδιστά >> στης Σύρου τα πλακόστρωτα στον πάνω μαχαλά. Εκεί, στην ταράτσα του Ινστιτούτου Κυβέλη, σ'ένα σκηνικό μοναδικής ομορφιάς με φόντο το Αιγαίο, έναν έναστρο ουρανό και μια ανεπανάληπτη πανσέληνο. Σκηνικό, που ανθρώπινος νους δε θα μπορούσε να συλλάβει. Μόνο η φύση!!!
Η Ομάδα Καβάφης σε μια ταράτσα ενός φίλου της οικογένειας Ρούσσου και οι θεατές στην ταράτσα, στην αυλή του Ινστιτούτου Κυβέλη και στα γύρω μπαλκόνια, στα σοκάκια, στα παράθυρα.
Οι μοκαμβίλιες, μεθυσμένες από το... φλέρτ του μπάτη που είχε βγει για τη....βραδυνή του τσάρκα και χορεύοντας μπάλο μαζί του, μας καλωσόριζαν ακουμπώντας την πλάτη μας καθώς ανηφορίζαμε στα πλακόστρωτα στενά. Νοιώσουμε τη δύναμη του Ελληνικού καλοκαιριού!!!. Ζήσαμε στιγμές ανεπανάληπτες καταμεσής του Αιγαίου, μέσα σε ένα μυστήριο, μέσα σε μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα γεμάτη αρμονία και όμορφη σιωπή, ανάμεσα σε λουλούδια. Μια σαγηνευτική γαλάζια θάλασσα που καθώς την ατενίζαμε γαλήνευε ο νους. Τα νυχτοπούλια σώπασαν, σώπασαν τα τριζόνια, ο Μπάτης καταλάγιασε σε μια σιγή αιώνια!!! Μας μάγευε η απόλυτη σιωπή που επικρατούσε.
Το ολόγιομο φεγγάρι σταματημένο ανάμεσα στα δυο φωτισμένα καμπαναριά του Αϊ Νικόλα βοηθούσε στο ανέβασμα της ψυχής κι εμείς είμαστε βυθισμένοι σε ωραίους στοχασμούς. Ακόμα και το μελτέμι σώπασε λες κι ένοιωθε η φύση τις μυστηριώδεις στιγμές που περνούσαμε και δεν ήθελε να τις διακόψει. Σεβάστηκε τους Ιερούς μας στοχασμούς. Όλα ήταν περίφημα μέσα μας και γύρω μας. Κι όταν το σούρουπο άρχισε να ρίχνει τα πρώτα του πέπλα, ένα πανσέληνο φως τύλιξε την πλάση, κάνοντας τη θάλασσα... ασημένια και τα καράβια με τα φώτα που .. αρμένιζαν στο λιμάνι, να φαίνονται σαν πυγολαμπίδες που πετούσαν ασταμάτητα.
Κοίταξα γύρω μου και αντίκρισα μόνο ευτυχισμένα πρόσωπα που ρουφούσαν την κάθε στιγμή. Μια φούντωση, μια φλόγα γέμισε τις καρδιές μας, λες και μας είχε κάνει μάγια κάποια Φραγκοσυριανή γλυκιά. Πλημμύρισε ο αέρας με ευωδιές απ' τα όμορφα λουλούδια, σ'ένα ουράνιο αντάμωμα με νότες και τραγούδια. Με ένα γλυκόπνοο αεράκι δροσερό, στον ουρανό υψώθηκαν αντάμα, σαν λιτανεία στον Άγιο νυχτερινή, σαν προσευχή, σαν Τάμα. Ήταν μια βραδιά που τα είχε όλα.!!!
Καλούς κι αγαπημένους φίλους, πανσέληνο, Αιγαίο, ήχο και φως, μοκαμβίλιες, καλή διάθεση, πλακόστρωτα στενά σοκάκια, πρόσωπα χαρούμενα να κοιτούν από τα γύρω μπαλκόνια και παράθυρα, άνθρωποι καθισμένοι στις εξώπορτες και στα πεζούλια όπως τον παλιό καλό καιρό. Τι υπέροχη συνάντηση!!!. Ήταν μια βραδιά γεμάτη Ελλάδα!!! Είχε άρωμα Θεού!!! Στην επιτυχία της βραδιάς, συνέβαλε και η ιδιοκτήτρια της...ταράτσας, η γλυκύτατη κ. Βαλεντίνη Ποταμιάνου, που μας άφησε άφωνους με την απλότητά της, το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό της και τη φιλοξενία της. Την συνάντησα για πρώτη φορά και ύστερα από τις πρώτες μας κουβέντες, << αναγκάστηκα >> να της μιλάω στον ενικό. Με έκανε να αισθάνομαι τόσο κοντά, που ο πληθυντικός ήταν... περιττός. Μας καλωσόρισε με ένα ωραίο κρασί και με Συριανές λιχουδιές που είχε φτιάξει η ίδια και οι καλές γειτόνισσες. Η Ελληνική φιλοξενία σε όλο της το μεγαλείο εκεί μπροστά μας!!! Μας ξενάγησε στο σπίτι-μουσείο της προγιαγιάς της, με έναν μοναδικό τρόπο που έκλεινε μέσα του Ελληνικό φιλότιμο, Ελληνική φιλοξενία και...μαγκιά. Απέδειξε περίτρανα οτι δικαιολογημένα αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν σε καμία άλλη γλώσσα. Είναι αφάνταστη η ομορφιά, η γοητεία και το μεγαλείο που κρύβει η ψυχή όταν ανυψώνεται στον κόσμο των αξιών. Ο άνθρωπος βαδίζει προς κάτι το ανώτερο κι ευγενικότερο, αναζητά το νόημα της ζωής. Δεν μπορώ να ξεχάσω την αφοπλιστική απλότητα του Δημάρχου κ. Δεκαβάλα και την τιμητική ( για μένα ) συνάντηση και συζήτηση μαζί του. Τον ευχαριστώ για τα πολύτιμα δώρα. Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες έχουν το απολυτήριο του Ελ. Βενιζέλου από το γυμνάσιο Σύρου τυπωμένο σε πάπυρο και..ούτε με νοιάζει. Με νοιάζει που το έχω εγώ και τον ευχαριστώ πολύ. Αστείρευτη η καλοσύνη του Πρόεδρου του συλλόγου Πελοποννησίων κ. Γιάννη Καλοφωλιά. Μας έφερε πίσω στο χρόνο, ζωντάνεψε το μύθο, δένοντας και γεφυρώνοντας γεγονότα και χρονικές αποστάσεις με όμορφες περιγραφές και πλούσιο λεξιλόγιο, με τρόπο ζεστό και ακολουθώντας τα αχνάρια, μας περπάτησε ατα μονοπάτια της Φραγκοσυριανής. Σαν άλλος... Βαμβακάρης << μας πήρε και μας γύρισε >> Φοίνικα Παρακοπή, Γαλισσά και Ντελαγράτσια σε μια βόλτα μαγική.
Τελικά αξίζει να συντελέσουμε όλοι να γίνει όμορφος ο κόσμος, γιατί η ζωή δε μετριέται από τις αναπνοές που παίρνουμε, αλλά από τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα. Είναι καιρός να γεννηθούν πόθοι αγνοί, φωτεινοί και να φέγγουν το δρόμο της ζωής μας. Τότε ο ήλιος της αγάπης θα φωτίσει τις ψυχές, το σκοτάδι θα σκορπίσει και θα γεμίσει η πλάση φως.
Γιώργος Ιατρού
Βοστώνη Αμερικής.
