ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ; ΤΙ ΕΠΑΘΕΣ;
Σχεδόν κάθε Δευτέρα, σχεδόν την ίδια ώρα χτυπά το τηλέφωνο και η ίδια γνώριμη φωνή, πότε του Νίκου πότε της Γεωργίας.
---- Ετοιμαστείτε και ελάτε. Κερνάμε καφέ.
Ήμερα ξεκούρασης η Δευτέρα. Day off όπως λεγεται στα Αγγλικά, ρεπό στα Ελληνικά.
Μπορεί στο ημερολόγιο να γράφεται ως ημέρα ξεκούρασης, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι και τόσο, αφού οι έννοιες και τα προβλήματα όλης της εβδομάδος, περιμένουν αυτήν την ημέρα να βρουν την λύση τους.
Τουλάχιστον δεν έχουμε την έννοια της δουλειάς, δεν ξυπνάμε τρομαγμένοι από εκείνον τον εκνευριστικό και σιχαμένο ήχο που βγαίνει από το ξυπνητήρι και έχουμε λίγη ώρα για ένα καφεδάκι στο παραλιακό Dunki'n Donuts.
Χωρίς να είμαστε θαλασσινοί για να μας ενώνει κάτι το ιδιαίτερο με την θάλασσα, μας αρέσει αυτό το μέρος γιατί μαζί με το καφεδάκι απολαμβάνουμε μια υπέροχη θέα. Την θάλασσα και στο βάθος τα ψηλά κτήρια της Βοστώνης.
Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε ένα ορεινό χωριό του Ταΰγετου, από το οποίο την θάλασσα δεν την βλέπαμε ούτε με....κιάλια.
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που την αγαπάμε τόσο πολύ
Τις περισσότερες φορές είναι γεμάτο αυτό το ....Αμερικάνικο καφενείο. Όλοι αυτοί πρέπει να είναι βουνίσιοι - σκέφτομαι - και έρχονται εδώ για τον ίδιο λόγο που ερχόμαστε κι εμείς.
Καθίσαμε στο μοναδικό άδειο τραπέζι δίπλα στην είσοδο, κάνοντας χρέη θυρωρού κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα, πότε με ένα Hi, πότε με ένα Good Morning η με ένα χαμόγελο.
Δίπλα στην πόρτα ένας πιτσιρικάς πουλούσε εφημερίδες χωμένος μέσα σε ένα τεράστιο μπουφάν, τρεις φορές μεγαλύτερο από το μπόι του. Καθώς τον παρατηρούσα, θυμήθηκα τα λόγια ενός παλιού λαϊκού τραγουδιού....Με χιονόνερο και κρύο πέρασα από μια πλατεία και μου φωνάζει ένας μικρός πάρτε κύριε λαχεία.
Αυτόν τον μικρό όμως δεν τον ενδιέφερε και πολύ να πουλήσει το <<εμπόρευμά του >>. Τον ενδιέφερε η μουσική που άκουγε από αυτό το διαβολεμένο μηχάνημα το Ipod, που το μέγεθός του είναι μικρότερο από ένα πακέτο τσιγάρα, το πάχος του κάποια.. χιλιοστά και που αποθηκεύει μερικές χιλιάδες τραγούδια.
Κάπως ψυχρό το σημερινό πρωινό και στο κάθε άνοιγμα της πόρτας, ένα κύμα ψυχρού αέρα έμπαινε μαζί με τον πελάτη, που...έσπρωχνε τον πιτσιρικά πιο βαθιά στο τεραστίων διαστάσεων μπουφάν του. Κουνούσε το κεφάλι του σύμφωνα με την μουσική και σιγοτραγουδούσε....μεγαλοφώνως κάπου κάπου.
Όταν κάποιος αγόραζε εφημερίδα, ο μικρός απλά κουνούσε το κεφάλι του ζωηρά προς τα κάτω σαν να του έλεγε ευχαριστώ και συνέχιζε να τραγουδά.
Εμείς στο διπλανό τραπέζι απολαμβάναμε το καφεδάκι μας κοιτάζοντας την θάλασσα κάνοντας ...σερφιν στο ελαφρό κυμματάκι εκείνου του πρωινού, όταν μια γυναικεία φωνή μας ξάφνιασε λέγοντας μας στα Αγγλικά.
-----Καλημέρα σας, τι κάνετε;
Ήταν μια γνωστή του Νίκου η οποία έβγαινε έξω εκείνη την ώρα να καπνίσει το τσιγαράκι της.
Συστηθήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα. Δεν θα την έλεγα γιαγιούλα, αλλά ήταν λίγο μεγαλύτερη από εμένα. Έδειχνε χαρούμενη και όση ώρα μιλούσαμε, ένα πλατύ χαμόγελο ήταν μόνιμα στο πρόσωπό της. Κάθε τόσο έριχνε μια ματιά στο τραπέζι που καθόταν πριν σηκωθεί για το τσιαγαράκι της.
Πρόλαβε και μας έλυσε την απορία, λέγοντας ότι είναι ο μέλλων συζυγος της, δείχνοντάς μας ταυτοχρόνως το διαμάντι που της χάρισε μαζί με την υπόσχεσή του για.... αιώνια αγάπη.
--- Κάποιον νεαρό θα έχει τυλίξει η γιαγιούλα --- σκέφτηκα --- για αυτό είναι όλο χαμόγελο.
Ελληνικός τρόπος σκέψης αυτός.
Ζητώ συγνώμη από τις κυρίες, αλλά σκέφτηκα Ελληνικά εκείνη τη στιγμή. Αν και ζω 21 χρόνια στην Αμερική, μερικές φορές σκέφτομαι ....Ελληνικά.
Γυρίσαμε όλοι ασφαλώς να δούμε τον << μέλλοντα σύζυγο >> ο οποίος ήταν ένας κύριος λίγο μεγαλύτερος από εμένα και λίγο μεγαλύτερος από την γιαγιούλα.
Του γνέψαμε χαμογελώντας, μας χαμογέλασε κι αυτός κουνώντας το κεφάλι του αργά-αργά προς τα κάτω.
Έμενα,δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φάνηκε σαν να μου έλεγε.....
--- Ναι ρε μάγκα, εγώ είμαι ο μέλλων σύζυγος της κυρίας κι άμα σου αρέσει.
Έκανε η κυρία το τσιγαράκι της, γύρισε και αφού μας χαιρέτησαν δια χειραψίας, ετοιμάστηκαν να φύγουν.
--- Βάλε το καπελάκι σου γιατί έξω έχει ψύχρα είπε στον << μέλλοντα >> με προστακτικό ύφος η...γιαγιούλα.
Εκείνος την κοίταξε κάπως περίεργα, σαν να μην του άρεσε ο τρόπος που του μίλησε.
Η Γεωργία όμως φρόντισε να διαλύσει την παρεξήγηση που ...διαγραφόταν λέγοντάς του ότι ήταν τυχερός που είχε κάποιον και ενδιαφερόταν για αυτόν.
Ο...Παππούς χαμογέλασε συμφωνώντας προφανώς με την Γεωργία, της έκλεισε το μάτι, φόρεσε το καπελάκι του και έφυγαν πιασμένοι χέρι-χέρι.
Εμείς, Έλληνες γαρ, δεν κουτσομπολέψαμε καθόλου - μα καθόλου - το γεγονός με το ζευγαράκι, άπλα το....συζητήσαμε, τελειώσαμε τον καφέ μας και φύγαμε δίνοντας ραντεβού για την επόμενη Δευτέρα.
Έφυγα βυθισμένος σε σκέψεις και στο μυαλό μου είχε καρφωθεί η τελευταία εικόνα με τα γεροντάκια που έφυγαν πιασμένα χέρι-χέρι.
Προσπαθούσα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα περπατήσει κι εγώ με την σύντροφό μου έτσι, σαν τα γεροντάκια πιασμένοι χέρι-χέρι.
Δυσκολευόμουν να θυμηθώ.
Με αυτές τις σκέψεις έφτασα σπίτι μου και όταν ήρθε η γυναίκα μου έτρεξα αυθόρμητα την αγκάλιασα και την φίλησα.
Έδειξε να ξαφνιάζεται, αλλά το δικό μου ξάφνιασμα ήταν μεγαλύτερο όταν μου είπε.
---Είσαι καλά; τι έπαθες;
---Μια χαρά είμαι.--λέω-- γιατί να έχω πάθει κάτι. Έκανα το πιο φυσικό πράγμα. Αγκάλιασα την γυναίκα μου.
---Ναι. Αλλά εγώ ήμουν γυναίκα σου χθες, προχθές, πριν πέντε μέρες, πριν μια εβδομάδα. Εσύ που ήσουν;
----
Μήπως έχει δίκιο -- σκέφτηκα--. Μήπως για αυτό δυσκολευόμουν να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είχαμε πιαστεί χέρι-χέρι.
Γιατί όμως. Γιατί έχουμε αλλάξει και χαλάσει τις σχέσεις μας. Γιατί έχουμε κλειστεί στους εαυτούς μας και δεν λέμε εύκολα το σ' αγαπώ. Αυτό το μοναδικό συναίσθημα για το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε.
Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, είναι σαν δένδρο που σιγά-σιγά μεγαλώνει και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που χρειάζεται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.
Αγάπη. Μια λέξη που τάραξε συθέμελα το ειναι μας όταν μας την πρωτοείπε η φιλεναδίτσα μας πριν ....μερικά χρόνια, τότε που ερωτευτήκαμε για πρώτη φορά. Το ίδιο συναίσθημα νοιώθουμε και τωρα όταν μας λέει κάποιος ότι μας αγαπά.
Αγάπη είναι η ίδια η Ζωή και θα το καταλάβει μόνο αυτός που θα την σεβαστεί.
Αγάπη είναι η πρωτομαγιά της καρδιάς,η ανάσταση της ψυχής.
Η αγάπη χρόνια δεν κοιτά λέει ένα παλιό τραγουδάκι. Αυτό πρέπει να το γνώριζε καλά το σημερινό ζευγαράκι του Dunkin' Donuts και ίσως να το ...σιγοτραγουδούσαν καθώς έφευγαν.
Αγκάλιασε την γυναίκα σου, αγκάλιασε τα παιδιά σου, αγκάλιασε τους φίλους σου πες τους ότι τους αγαπάς. Είναι από τα λίγα πράγματα που παραμένουν ακόμα... αφορολόγητα.
Την ερχόμενη Δευτέρα που θα πάμε ( σίγουρα ) για καφεδάκι, ελπίζω να είναι το ζευγαράκι εκεί, ίσως να διδαχτούμε πάλι κάτι καινούργιο.
<< Γηράσκω αεί διδασκόμενος >> καθώς έλεγαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Δεν είναι που ζω και ρέβω, είναι που ζω και μαθαίνω όπως έλεγε η γιαγιά μου στον Λογκανίκο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΑΤΡΟΥ
Βοστώνη
Αμερικής
